Czy wieczorem spokojnie przeczyta bajkę swojemu dziecku, skoro parę godzin wcześniej znalazła ciało noworodka?
Czy zje obiad z rodziną, jeśli tego dnia czuła smród rozkładających się, kilkutygodniowych zwłok?
Czy mąż zobaczy w niej kochankę, gdy z patrolu wróci ze złamanym żebrem i wybitą szczęką?

Matki, żony, policjantki - poddane niezwykłej presji w wymarzonej pracy. Często to one prowadzą najmroczniejsze śledztwa i osiągają lepsze wyniki niż mężczyźni. Równouprawnienie dotarło do polskiej policji. W 2015 roku 40% nowo przyjętych do tej służby stanowiły kobiety.

Spektakularne porwanie samolotu na Tempelhoff. Walka z brutalnymi porywaczami. Pertraktacje z terrorystami. Prostytutki współpracujące z mundurowymi. Ale i rzeczywistość, gdzie absurd goni absurd. A papierkowa robota zdaje się nie mieć końca.

W tej pracy liczy się tylko jedno - sukces, czyli znalezienie sprawcy. Ale jak przekonuje Jerzy Dziewulski - czasami trzeba poruszać się na krawędzi prawa i mieć świadomość, że praca w policji to droga donikąd. Nieocenzurowana opowieść, po której już nigdy tak samo nie spojrzysz na policjanta.

Dwudziestu gangsterów zamierza odbić łup z rąk policji. Pięciu policjantów staje im na drodze. Dowodzi podkomisarz Żak. Padają pierwsze strzały.
Robert, doświadczony antyterrorysta, wyskakuje z samolotu jako ostatni. W powietrzu splątuje się z kolegą. Odcięcie linek spadochronu uratuje tylko jednego z nich.
Piotr to sprawny pirotechnik. Tym razem porzucony na stacji benzynowej pakunek nie jest zwykłą reklamówką pełną kabli.
Policjant - najniebezpieczniejszy zawód w naszym kraju. Przez ostatnie 25 lat polskich policjantów zginęło dwa razy więcej niż polskich żołnierzy.

Najbardziej sensacyjne historie z udziałem policjantów to nie podejrzane układy czy zakrapiane imprezy z bandytami, ale codzienna służba. Dziś to przestępcy stają się celebrytami. O funkcjonariuszach, którzy ze złem mierzą się każdego dnia, mówi się niewiele. A zbrodnie zdarzają się codziennie. To nie książka o złych glinach. To historie o prawdziwym bohaterstwie, o ludziach, którzy nie cofnęli się przed ryzykiem. O ich odwadze, kulisach pracy i bliskich, których zostawili.

No cóż, jesteśmy tak zagonieni, że nawet zamachowiec desperat nie ma lekko. W końcu to nie amerykański film akcji z terrorystą w roli głównej. Polski niedoceniony terrorysta stoi na środku sali i krzyczy, że się zabije, że wysadzi wszystkich w powietrze, bo w tym banku są oszuści i kanalie. Nie powoduje to jednak nerwowej reakcji ani panicznej ucieczki obecnych, co najwyżej wywołuje zaciekawienie. Z zaplecza wychodzi dwóch ochroniarzy w służbowych uniformach. W baku robi się cisza, klienci i obsługa z zaciekawieniem, ale dyskretnie obserwują rozwój wypadków. Ochroniarze podchodzą wściekli, że zmuszono ich do wyjścia z pomieszczenia służbowego. Nikt nie lubi pracować, będąc przez wszystkich obserwowanym, niczym na konferencji prasowej. Uzgodnili już między sobą, że to "kolejny wariat, lekko mu się pogrozi, on se wyjdzie, a my se wrócimy na zaplecze". Stają groźnie na wprost grubego mężczyzny.
- Proszę opuścić bank. Jeżeli nie zrobi pan tego natychmiast, zostanie pan wyprowadzony.

Desperat nic nie odpowiada, nie krzyczy, nie wymachuje rękoma, tylko rozpina kurtkę. Widać kamizelkę - pas szahidek wypełniony kostkami chyba trotylu, migają kolorowe diody.